Bu fotoğraf benim için ayrı bir anlam taşıyor.
Kayra'nın kelliğinin ilk haftasında yine bir yolculuk öncesinde çekilen bu karede, gittiğimiz yerde ki tanımadığımız çocuklar oğluma ''KeL'' diye bağırıyor.
Anne DinçeL kırılıyor, oğlunun ona sorulmadan kel edilişi onu zaten o kadar üzmüş ki daha fazla üzülmek istemiyor.
İlk defa anneliği kartal'a dönüşmeye karar veriyor.
O kartal gagasıyla çocukların dilini koparmayı düşlüyor o anda.
Ama düşü çocuğunun gülümsemesinde gerçekleşemeden sona eriyor.
Oğlu "Anneciğim onlar öyle söyleyebilirler ama ben bu halimle de kendimi çok seviyorum" diyor.
O an'da "mutluluk" tüm an'ları durduruyor ve sanki coşuyor.
Oğluyla gurur duymak böylesi bir an'da bir anneye lütufa dönüşüyor.
Ve bu fotoğrafın adı aramız da bir sır olarak "Mutluluğun Resmi" tablosuna dönüşüveriyor.
Sorardı ya hani Nazım; Abidin Dino'ya "Sen mutluluğun resmini çizebilir misin üstad" diye, onun ki şaheser ama siz yine de yukarıya bize bakın bence ; )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder